Gangnam style!

Anyoung!

Na een paar meer dan welkome uurtjes slaap, stond ik op om erachter te komen dat Joanne niet in haar bed lag. Gelukkig ken ik Joanne al langer dan vandaag en maakte ik me nog niet al te veel zorgen. Het enige punt was dat we om 12.00u uit moesten checken en Joanne de sleutel had. Gelukkig kreeg ik de man van het guesthouse wel duidelijk gemaakt dat de sleutel echt wel terug zou komen en dat ik sowieso nog terug zou komen om mijn rugzak op te halen. Ik had inmiddels behoorlijke trek en ging een broodje eten. Gelukkig kreeg ik toen een teken van leven van Joanne en konden we elkaar weer meeten. We zijn op pad gegaan naar hondencafé. Echt briljant! Je drinkt wat en mag met alle aanwezige honden knuffelen. Na 2 maanden in het buitenland waarbij toch altijd maar gewaarschuwd wordt om geen dieren te aaien vanwege eventuele ziektes kon ik nu mijn hart ophalen. Ze hebben ook kattencafés, maar daar ben ik heel verrassend genoeg dan niet zo geinteresseerd in ;). Daarna gingen we richting de dorm om mij met mijn grote rugzak via de ingang bovenlangs zonder security te leiden. ’s Avonds nog gezellig Koreaanse barbecue gaan eten. Grappig concept waarbij er een gat in de tafel zit waar een barcebue ingezet wordt en dan kun je je eigen vlees bakken. Hier ook meteen makali (rijstwijn) uitgeprobeerd, beetje raar, maar wel lekker!
De volgende dag was het tijd voor de eerste bezienswaardigheid: Temple Bongeunsa. Als ik na het bezoeken van slechts twee Aziatische landen al een typisch Aziatisch kenmerk mag noemen, is het wel de aanwezigheid van vele tempels en grote paleizen. En ik moest eerlijk bekennen dat ik de stijl nu wel een beetje gezien heb. Toen we dan ook voor de keuze stonden om na het zien van de hoofdtempel nog meer tempels op het terrein te bekijken óf naar Butterfinger pancakes te gaan waar ze echt te lekkere pannenkoeken hebben, was de keuze wel snel gemaakt. Ohh en niks te veel gezegd dat die pannenkoeken echt heel lekker waren. Je kon uit allerlei vullingen kiezen en ze hadden daar ook Orea chocolademelk, dus ik was helemaal happy haha. Na even wat relaxtijd in de dorm gehad te hebben, gingen we met Joanne’s groep naar een hamburger restaurant en hebben we nog even een drankje gedaan in de stad.

Joanne had gehoord dat je over de stadsmuren van Seoul kon hiken. Na uitgezocht te hebben hoe we er konden komen en de hulp van een buschauffeur die we met handen en voeten uitgelegd kregen welke stop we eruit moesten en of hij dat wilde zeggen, kwamen we bij de goede stop aan. Aangezien het stuk dat wij wilde lopen op een militair terrein uitkeek, moesten we door een paspoortcontrole en mochten er alleen op geselecteerde plekken foto’s gemaakt worden. Het eerste stuk was een behoorlijke klim en die dag hing er veel smog, dus weinig uitzicht, maar uiteindelijk kwamen we moe maar voldaan in Naksan park aan. Die avond gingen we naar Monkey Beach waar je voor geen geld buckets met mixdrankjes kunt kopen. Dit werd dus een erg gezellige avond.
Joanne moest de volgende dag aan een deadline werken, dus ging ik naar een koffietentje met als goed gezelschap de Lonely Planet om te kijken wat ik nog graag zou willen zien. Tegen de avond waren Joanne’s ogen inmiddels vierkant, dus was het tijd voor wat ontspanning. In Itaewon vonden we een erg leuk café waar ze zand op de grond hadden en schommels als stoelen. Heerlijk ontspannend. Over heerlijk ontspannend gesproken, besloten we daarna de taxi naar Dragon Hill Spa te nemen. De meeste spa’s zijn hier 24/7 open, dus daar wilde we wel gebruik van maken. Ingecheckt om 3.00am en richting slaapzaal gegaan. Hier bleek alleen dat meer mensen hetzelfde idee hadden gehad en alle slaapmatjes al bezet waren, waardoor we het eerste deel van de nacht op de grond door moesten brengen. Maar tegen dat punt was ik al zo moe dat dat geen enkel probleem meer was. ’s Ochtends na een ontbijt regelrecht de sauna’s en bubbelbaden ingelopen. Heerlijk ontspannen gingen we door naar de volgende bestemming: fietsen bij de Han rivier. Maar na al het badderen was ik zo duf als een konijn en dat we vervolgens bij de Dunkin Donuts de meeste kleffe en smaakloze panini ever voorgeschoteld kregen, was ook niet erg prettig. Maar goed, toch door naar de metro om Chad (U.S.) te meeten om fietsen te gaan huren. Joanne en ik kwamen aan bij de metrostop Yeouido en dachten goed te zitten. Toen Chad ook naar exit 3 ging, maar aangaf ons niet te kunnen vinden, begonnen de twijfels toch een beetje toe te slaan, want zo groot was het daar niet. En je raadt het al, we stonden op het verkeerde station. Maar als je hoort dat de stop waar we moesten zijn Yeouinaru heette en wij op Yeouido stonden, is dat wel redelijk begrijpbaar waar het fout gegaan is. Toen we dan eindelijk compleet waren, gingen we op zoek naar fietsverhuur. Maar zoals zo vaak geldt als je erna op zoek gaat, kun je het niet vinden. Met wat hulp van vriendelijke Koreanen gelukkig toch een verhuur gevonden en konden we op pad. Fantastisch om weer te kunnen fietsen, dat mis ik zeker wel. Nog even lekker aan de rivier gezeten om van het zonnetje te genieten.
Volgende ochtend had Joanne les en ging ik dus zelf op pad naar Gueongbokgung Palace (juist, alweer een paleis voor de verandering). Na hier wat tijd rondgedwaald te hebben, ging ik door naar het volgende paleis om daar Joanne te meeten. Dit paleis bleek vandaag alleen gesloten te zijn, dus gingen door naar een hanok (traditionele woonwijk). Hier had je heel veel leuke kleine winkeltjes waar ik dan ook armbandje nummer vijf heb weten te scoren. Die avond gingen we naar de nightmarket om daar traditioneel Koreaans eten uit te proberen. Hier zijn er allerlei eetkraampjes waar iemand achter een bakplaat staat en je uitnodigt om erbij te gaan zitten. We probeerden twee soorten pannenkoeken uit. Naast Joanne zaten twee oude Koreaanse mannetjes die ons aanspraken met de vraag of we een shotje soju (soort Koreaanse wodka) wilde. Het is uiteraard onbeleefd om dit af te slaan en zo kwamen we in een leuk gesprek met deze vriendelijke opa’s. Vervolgens sloten zich twee mannen aan mijn kant zich ook aan bij het gesprek en werden er nog heel wat shotjes soju verdeeld. Voordat we op het punt zouden komen dat we echt niet meer konden lopen, namen we afscheid van dit leuke verrassende gezelschap. Hierbij kregen we nog het business kaartje mee met de mededeling dat als er iets vervelends in Korea zou gebeuren, we hem altijd zouden kunnen bellen. Op mijn must-do in Seoul stond stiekem nog een “gangnam style” foto maken bij het metrobordje van de stop Gangnam. En laat die nou net de stop zijn die bij Butterfinger pancakes uitkomt en laten we nog net geen toetje gehad hebben ;).

De volgende ochtend ging ik meer weer eens op weg naar een paleis: Changdeokgung. Je kon hier een rondleiding in de Forbidden Garden krijgen. De tourguide legde uit dat de tuin “verboden” was voor het normale volk en alleen voor de keizers en zijn familie bedoeld was. Aangezien we ons nu in de tuin bevonden, waren wij dus ook keizers en keizerinnen. De rondleiding was leuk en ze gaf veel leuke feitjes. Daarna doorgelopen naar Neamandan markt. Op mijn weg daarnaartoe dacht ik Torsten (Oostenrijker die ik in Nieuw-Zeeland heb leren kennen) zag, maar was niet helemaal zeker van mijn zaak, dus ben niet op hem afgestapt. Later ben ik erachter gekomen dat hij het inderdaad was. Af en toe is de wereld van reizigers wel heel klein. Op de markt verkochten ze een soort zoete pannenkoek die het meest in de buurt komt van de Nederlandse stroopwafel van alle dingen die ik tot zover tijdens mijn reis uitgeprobeerd heb. Helemaal happy dus. Die avond gezellig met een groep bij een Japanner gegeten (in Korea ja :P) om ons energie te geven om de klim naar de Namsam Tower te maken. Hier heb je zeker ’s avonds als de hele stad verlicht is een erg mooi uitzicht.
Na een paar uurtjes slaap maakten we ons klaar om naar onze DMZ tour te gaan. DMZ is een zone van 4 kilometer rondom de officiele grens tussen Noord- en Zuid-Korea waar aan beide kanten soldaten staan om de vrede te bewaren. Joanne en ik waren aan de late kant en konden daardoor in de bus niet meer naast elkaar zitten. Maar dit bleek juist helemaal niet erg te zijn, want naast Joanne zat een gezellige Amerikaan/Kiwi/Thai (juist hij heeft drie paspoorten in bezit) en ik had een Amerikaanse/Italiaanse vrouw naast me zitten die professor in climate change was wat tot leuke gespreksonderwerpen leidden. Beetje jammer alleen dat onze tourguide erg slecht Engels sprak. Vaak stopte hij halverwege zijn zin om daarna weer verder te gaan, omdat zijn woordenschat niet voldoende was. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken, want later op de dag hadden we behoorlijk knappe Amerikaanse soldaat om ons rond te leiden, dus dat maakte het wel weer goed. Eerst brachten we nog een een bezoek aan een van de tunnels die Noord-Korea naar Seoul aan het graven is. Ze hebben nu al minstens vier van deze tunnels gevonden. Die overigens op maatje Koreaans gebouwd zijn, dus we waren blij toen we eruit waren en weer normaal richting de bus konden lopen. Volgende stop was een uitzichtpunt waarbij je naar Noord-Korea kon kijken. Noord-Korea heeft daar een propaganda dorp gebouwd wat waarschijnlijk niet eens bewoond wordt. Ze hebben namelijk gezien dat bijvoorbeeld het licht bovenin een gebouw heel scherp is en dan steeds vager wordt. Wat er dus op duidt dat er geen verdiepingen inzitten. Ook is duidelijk te zien met verrekijker dat de ramen op de gebouwen geschilderd zijn. Vanuit dit dorp klinken vaak allerlei progranda teksten. Hierna hup weer de bus in om de DMZ (Demilitarized zone) binnen te gaan. Hier was eerst nog een paspoortcontrole. Eigenlijk moesten we een soort verklaring tekenen dat we niet zouden proberen om Noord-Korea binnen te vallen, maar ze hadden niet meer voldoende kopietjes. Daarom werd maar gevraagd of iemand plannen had om naar Noord-Korea over te steken. Ik had voor de grap eigenlijk wel de neiging om mijn hand op te steken, maar heb me toch maar ingehouden ;). Onze Amerikaanse soldaat leidde ons rond over het terrein. In het midden is een vergaderkamer waar leiders van Noord- en Zuid-Korea samenkomen om dingen te bespreken. Toen we in de kamer stonden en je ging aan de kant van Noord-Korea staan, was je officieel in Noord-Korea. Eigenlijk had ik daar dus ook nog snel een armbandje moeten kopen haha.

Eenmaal terug in Seoul waren we behoorlijk moe en besloten we eerst om alles uit te zoeken qua hoe ik op vliegveld moest komen enz om daarna nog even een drankje te gaan doen. Toen kwam ik er opeens achter dat mijn vluchten veranderd waren. Nu bleek ik anderhalf uur later te vliegen, dus dat vond ik niet zo erg, maar daardoor zou ik in plaats van een overstap van 3 uur eentje van 5 uur hebben, lucky me. Maar goed, alles was uitgezocht, dus konden we op ons gemakje nog even een milktea gaan halen. Achteraf gezien hadden we dit beter niet kunnen doen. Zoals ik op het begin van deze blog al aangaf, was mijn verblijf in de dorms niet geheel legaal. We kwamen om 00.30u terug en voor het eerst hield de security ons staande, omdat we maar 1 pasje hadden. Seriously, dit moet op de laatste avond gebeuren?! We gingen nog op zoek naar Joanna’s vriendengroep om te kijken of zij ons misschien konden helpen, maar ook uiteraard op deze avond konden we ze niet vinden en zaten ze op een plek zonder wifi. We zijn nog een beetje in de buurt rond gaan lopen om te bedenken wat we het beste konden doen. Uiteindelijk kwamen we een motel tegen en hebben we besloten dat ik dan maar het beste daar kon gaan slapen met de hoop dat de volgende ochtend om 05.00u de deur bovenaan zonder security weer open zou zijn. Maar het was inmiddels 02.00u, dus dat betekende nog minder dan 3 uur slaap. ’s Ochtends ging thank god de deur open en kon ik mijn spullen pakken. Daarna door naar de bus naar het vliegveld. Deze zou er volgens de omschrijving minstens 1,5 uur over doen, misschien wel 2 uur. Uiteindelijk stond ik binnen een uur al op het vliegveld, waardoor ik daar nog 1,5 uur kon gaan wachten totdat ik in kon gaan checken. Als je bedenkt dat ik dus nog 1,5 uur extra had kunnen slapen, is dat een beetje jammer, maar ik was na dit avontuur allebei blij dat ik op tijd met bagage op het vliegveld stond. Na 2 vluchten van 3 uur met 5 uur wachttijd tussendoor kwam ik dan eindelijk in Bangkok aan. Voor de eerste twee nachten had ik een hotel geboekt met vliegveldtransfer. Daar was ik nu echt super blij mee, want het was inmiddels al 23.00u. En ik was zoooooo blij toen ik dan eindelijk in mijn tweepersoonsbed lag.

Wat me verder nog opgevallen is aan Zuid-Korea:
- Couple pride: stelletjes zijn hier behoorlijk trots op het feit dat ze een koppel zijn. Om deze trots te uiten, hebben ze de neiging om gedeeltelijk of geheel dezelfde outfits te dragen. Dit gaat me toch een beetje te ver.
- Het maken van foto’s/selfies is hier tot hogere kunst verheven. Echt constant en overal maken Koreanen foto’s van zichzelf. Wat mij dan vooral met de vraag achterlaat wat ze in vredesnaam met al die foto’s doen?

Nu bevind ik me inmiddels in een olifantenopvangcentrum 3 uur van Bangkok waar ik in totaal twee weken verblijf. Hierna ga ik weer richting Bangkok om 20 april Irene op te gaan halen op het vliegveld, heel veel zin in!!

Liefs,
Rosie