Mo te Tangata mo te whenua

(It’s about the people, it’s about the place)

Kia Ora!

(En wederom volgen de foto's nog als ik daar weer tijd voor heb:P)

Het vliegen vanaf L.A. was al een leuke start van mijn Nieuw-Zeeland avontuur. Ik zat naast een ouder koppel dat een levensvoorraad aan snacks bij zich had die met de hele rij in het vliegtuig gedeeld werd. Ook het veiligheidsfilmpje van Air New Zealand is hilarisch. Het was helemaal in Hobbit/Lord of the Rings stijl inclusief elven, gandalf en een verdwaald paard. Toen ik aankwam op het vliegveld van Auckland was het Chinees nieuwjaar en deelden ze gelukschocolaatjes uit (juist geen droge koekjes, maar chocolade). In de mijne stond “One life, go for It!”. Wel toepasselijk tijdens een wereldreis dacht ik zo.

Eerste dagje in Auckland was minder. Ik kwam al om 9u aan en inchecktijd was om 14u en geen gratis wifi in het hostel, dus kon aan niemand laten weten dat ik goed aangekomen was. Maar goed, ik mocht wel gebruik maken van de douche wat na bijna 24 uur reizen wel erg prettig is. Weer helemaal opgefrist naar kantoor van de busorganisatie Stray om voor de volgende dag een tour door Auckland te doen. Deze bleek nu in de drukke zomer periode niet gedaan te worden vanwege tekort aan personeel. Volgende tegenvaller dus. Verder bleek ik ook het meest non-sociale hostel ever uitgezocht te hebben waar mensen in de keuken alleen in stilte eten en daarna meteen naar hun kamer vluchten. Zoals je je voor kunt stellen was ik erg blij dat ik twee dagen later eindelijk met mijn bustour kon beginnen.

Stray biedt verschillende hop on and off buspassen aan door heel Nieuw-Zeeland. Het leuke is dus dat je je eigen plan kunt trekken en ervoor kunt kiezen om ergens langer te blijven en dan weer op een andere bus te hoppen. Nadeel daarvan is wel dat je net het goed met iemand kunt vinden en die blijft dan langer. Gelukkig heb ik een redelijk vaste whanau (family) die dezelfde pas als ik had waarmee ik elke avond samen at en in een kamer zat. Stray garandeert ook eerste nacht een bed in een hostel, dus dat is ook een zorg minder.

Eerste dagje Stray gingen we naar het Hot water Beach. Nou met “hot” is niks te veel gezegd. Was eerst bang dat mijn huid zou verbranden vanwege het ontbreken van de ozonlaag boven Nieuw-Zeeland, maar het bleek dat ik eerder bang moest zijn om mijn voeten te verbranden in dat bloedhete water. Die nacht sliepen we in Hahei vlakbij het strand en s nachts zijn we met de groep naar het strand gegaan om de prachtige sterrenhemel te bewonderen. Je kunt hier zelfs de Melkweg zien!

Dag 2: Op naar Raglan, het surfersparadijs van Nieuw-Zeeland. Een golfsurfles mocht dan ook niet ontbreken. Tot mijn grote verbazing lukte het me zowaar om op de plank te blijven staan. We verbleven daar in een mooie lodge met uitzicht op de zee. Als ik meer tijd had gehad, was ik daar zeker een paar dagen extra gebleven.

Dag 3: Waitomo caves waren het volgende stop punt. Ik heb daar een wandeling door glowworm grotten gemaakt. Wanneer iedereen zijn hoofdlamp uitdeed, zag je dat het hele plafond vol zat met deze lichtgevende beestjes. Hoog efteling gehalte dus ;). Voor die avond staat er een culturele avond op de planning. Maar heel eerlijk gezegd had ik eigenlijk weinig zin in het aapjes kijken terwijl je een “originele” dans doet en vervolgens op de grond moet slapen. Met een aantal besloten we dan ook om dit niet te doen en in Rotorau te overnachten.

Dag 4: De bus vertrok pas s middag, dus ben ik met Rogier en Torsten naar het park gegaan met thermale bronnen. De lucht die daar vanaf komt is echt niet te harden, maar wel leuk om te zien. Met de bus gingen we op weg naar lake Aniwhenua voor een andere culturele avond in lodges met uitzicht op het meer. Daar werd de traditionele “hangi” bereid. Het komt er op neer dat er stenen in de grond heel heet gemaakt worden en “kai” (het eten) wordt op rekken erboven opgezet. Dan gooien ze water over de stenen en vangen ze de stoom die daar vanaf komt door dekens en zand over het eten te doen. Het eten krijgt een beetje aardse smaak. Klinkt niet heel lekker, maar dat was het zeker wel! Ik heb daar ook nog dry fried bread gemaakt. Deeg in de frituurpan wat me erg aan oliebollen deed denken.

Dag 5: Na een heerlijke nachtrust moesten we dit mooie plekje weer verlaten. Maar niet te getreurd, want die dag zouden we gaan skydiven. Helemaal excited kregen we alle instructies mee en kregen we onze pakken en alles aan. Maar helaas.. er was te veel wind en we zouden op het meer kunnen landen. Dus dan maar weer de bus in naar Whakahora. In Mauri wordt “wh” als “f” uitgesproken. Met namen als Fack-a-hora and fack-a-papa zorgt dit voor de nodige hilariteit in de bus haha :p. Juist, voor het gemak hebben ze er ook een Engelse naam gegeven Blue duck station, omdat je hier de kans hebt om de Blue duck te spotten. Na een wandeling naar een waterval gingen we door naar Tongariro National Park. Heerlijk vooruitzicht om twee nachten in dezelfde plek te verblijven en niet meteen de dag erna je spullen in te moeten pakken.

Dag 6: Op tijd opgestaan en mentaal voorbereid op de Tongariro Crossing. De Lonely Planet waarschuwde al dat deze Crossing should not be taking lightly and we should travel light (ja je bent in het land van lord of the Rings natuurlijk en een van de bergen is mount doom in de films). Ons fellowship bestond deze dag uit Pol (Spanje), Rogier (Nederland), Julian (Duitsland) en mijzelf. Het was een behoorlijke uitdaging ook omdat het weer nogal tegenzit met regen en mist, maar we die It!

Dag 7: Whoop, whoop, vandaag naar Wellington. Dat weekend waren de 7s bezig en zou er s avonds op straat en in de kroegen een groot feest zijn. Eerst nog even cultureel een kijkje genomen in het nationale museum Te Papa en daarna een outfit proberen te scoren voor die avond. 7s is hier namelijk eigenlijk carnaval. Iedereen is verkleed en zit dat hele weekend te drinken wat dus in de middag al zorgt voor de meest dronken tafeleren. Arme backpackers als we zijn, moesten we natuurlijk wel op de centen letten en hebben we het bij feestmutsen van 2 dollar gehouden ;).

Dag 8: Oef, zware start deze dag, want na het feest van 7s stond de bus om 6.45 klaar om ons naar de ferry te brengen. En wie wil er nou niet met een kater in een 3 uur durende overtocht met de nodige schommelingen zitten? Gelukkig deze reis overleefd en konden voet zetten op het Zuidereiland. Katers waren snel vergeten toen we tot onze verbazing die middag konden gaan skydiven. Helemaal hyper kregen we weer alle instructies, maar deze keer gingen we dan ook daadwerkelijk het vliegtuig in om zoals Motors (onze chauffeur) het omschreef: jumping out of a perfectly working airplane falling towards the ground while reaching speeds up to 200 km/h. Je begrijpt dat Motors zelf nog nooit een skydive gedaan heeft ;). Maar man wat is dit gaaaaaaf!! Heb ook een filmpje en je ziet me alleen maar met een grote grijns op mijn gezicht. De eerste 2 seconden dacht ik whooooot, dit is gekkenwerk, waarom doe ik dit?! Maar dan kickt het freefallgevoel in en heb je het idee dat je vliegt. Echt nu al verslavend! Dan gaat de parachute open en heb je alle tijd om van het uitzicht te genieten. Moe maar voldaan op naar onze slaap plek in het Abel Tasman National park die nacht.

Dag 9: Met onze groep hadden we besloten om kajaks te huren en het National park vanaf de waterzijde te gaan bewonderen. Nou als je “paradijs” intypt bij Google komt deze plek zeker naar boven. Gouden stranden, turkoois zee en blauwe lucht. Heerlijk op ons gemakje van het ene strand naar het andere strand gegaan. Heerlijk dagje.

Dag 10: Vandaag een lang stuk rijden op de planning. Gelukkig maken we voldoende toiletstops en vele kodakstops om af en toe toch de beentjes te kunnen strekken. Aangekomen in Punakaiki om de pancake rocks te bekijken. Ze zien eruit als een grote berg pannenkoeken en die werden dan uiteraard ook verkocht bij het ernaast gelegen café. Die avond verbleven we met onze groep in ons eigen “huisje” Te Nikau. Omar (UK) is chef-kok van beroep en heeft samen met Amy (UK) een heerlijke lasagne bereid. Daarna zaten we dan ook op z’n Aussies gezegd “full as a goog”. In het huisje lagen ook wat spellen waaronder de Nieuw-Zeelandse versie van Monopoly. Echter klein probleem dat de gebruiksaanwijzing ontbrak en er geen papieren geld was, maar creditcards. Uiteindelijk zijn we eruit gekomen en was het een erg gezellige avond.

Dag 11: Helaas moesten we de volgende dag alweer vertrekken om na een volle dag in de bus in het regenachtige Franz Josef aan te komen.

Dag 12: We hadden de activiteit Ice Explorer geboekt. In Franz Josef is het weer erg wisselvallig en is het dus ook nog maar de vraag of de activiteit doorgaat. Maar we hadden geluk en voor het eerst in vier dagen gingen de helikopters weer de lucht in richting de glacier. Voor het eerst in een helikopter, ook heel gaaf. Eenmaal aangekomen op de glacier gaat de gids voorop om trappen in het ijs te hakken. Onze gids had vantevoren al voorgedaan dat we niet recht achter hem moesten staan, omdat de bijl uit zijn handen zou kunnen glippen. Daar deden we toen allemaal nog een beetje lacherig over, maar vier “trappen” verder vloog er opeens een bijl 15 cm van mijn hoofd af voorbij. Ik ben toen maar achteraan de groep gaan lopen. Daarna heerlijk naar de hot water pools gegaan om bij te komen van ons ijsavontuur.

Dag 13: Na nog een even een snel bezoekje aan Fox Glacier reden we door naar Lake Wanaka. Hier moesten we natuurlijk wel even een duik innemen.

Dag 14: Van Wanaka door naar Queenstown. Daar hebben we wat rondgelopen en toen DE Fergburger uitgeprobeerd. Echt een enorme hamburger wat het tot nogal een uitdaging maakt om deze enigszins charmant naar binnen te werken, maar hij smaakte goed. Daarna het uitgaansleven van Queenstown onveilig gemaakt.

Dag 15: Helaas moesten we Marine (Frankrijk) in Queenstown achterlaten en ging ik met Pol, Rogier en Tim (Australië) richting zuiden Milford Sound. Wauw, wat is dat mooi! Bergen zijn zo groot dat het niet eens te bevatten is en zeker niet een foto te vangen is. Dit vind ik het mooiste plekje van Nieuw-Zeeland totnutoe. En wederom heel veel geluk met het mooie weer waardoor we ook nog dolfijnen konden spotten. Die avond verbleven we in Gunn’s Camp. Deze huisjes zijn gebouwd in de tijd dat ze de Hummel tunnel aan het bouwen waren voor de arbeiders met hun gezinnen. Unieke plek om te verblijven dus. Jammer alleen dat de sandflies daar ook zo over denken. Oeh wat zijn die beestjes vervelend. M’n hele voeten zaten onder en de jeuk is 10x erger dan een normale muggen bult. Ook ging de generator om 10pm uit, dus dan zat je in het donker. En de matrassen leken sinds de bouw van de huisjes ook niet vervangen te zijn.

Dag 16: Ik was dus ook niet heel erg getreurd toen we dit sandfliesparadijs verlieten en koers zetten richting Invergargill. Viel dat even tegen. Van Milford Sound naar de meest depressieve plek in Nieuw-Zeeland. Zelfs in de bioscoop draait de laatste film om 6pm, dus zelfs daar konden we niet naartoe vluchten. Enige pluspuntje is dat de bibliotheek drie deuren verderop gratis en snel wifi had (wat in Nieuw-Zeeland een schaarste is) 24/7, dus als een stel hangjongeren stonden we daar tot 22.30u.

Dag 17:
We gingen op weg naar Waipapa point om naar zeeleeuwen en pinguins te kijken. Helaas moesten we daarna nog 1x terug naar Invercargill om nog wat mensen op te halen, maar gelukkig kunnen we deze stad s avonds dan eindelijk definitief achter ons laten. Vervolgens drie uur durende busreis naar Queenstown met als vooruitzicht om de volgende dag de hoogste bungyjump te gaan doen.

Dag 18: ’s Ochtends was ik stiekem toch best wel zenuwachtig. Ik heb van andere mensen al filmpjes voorbij zien komen en 134 meter is wel erg hoog. Maar gelukkig heb Wale (UK) dezelfde verzameltijd als ik, dus konden we in ieder geval samen gaan. Eerst met de bus naar de top van de berg gereden. En we bleven maar hoger en hoger gaan. Vervolgens met een gammel liftje naar het platform waar we vanaf zouden springen. De volgorde waarop iedereen zou springen, werd niet echt bepaald duidelijk gemaakt. Wale en ik waren uiteindelijk helemaal op het laatst. Tegen die tijd wilde ik het gewoon gehad hebben. Maar echt supervet! Dat freefallgevoel van skydiven kwam weer terug en is wel verslavend te noemen. ’s Avonds kon een fregburger niet ontbreken als goede bodem voor een gezellige stapavond.

Dag 20: Ik had die dag niks op de planning staan. Heerlijk na bijna 3 weken no stop in de bus te zitten en activiteiten te doen. Ik heb rondgelopen in de tuinen van Queenstown. Aangezien ik die dag minstens 150 dollar bespaarde door geen activiteit te doen, vond ik dat een ijsje van 7 dollar wel moest kunnen. Alleen waren de bollen zo groot als een tennisbal, dus dit was voldoende om mijn lunch te zijn haha. In Nieuw-Zeeland heb je het merk “Cookietime”. In Queenstown zat hier een hele winkel van waar ze tussen 6 en 7 happyhour hebben. Na mijn ijsje kon ik niet meer aan meer zoetigheid denken, maar je kon daar ook met dobbelstenen dobbelen. Als je 2x 6 gooide, kreeg je een groot koek gratis en als je gewoon 2x hetzelfde getal dobbelde, kreeg je een klein koekje. Gratis koekjes zijn natuurlijk nooit weg en ik gooide 2x 4, dus scoooore gratis cookie .

Dag 21: Na drie nachten op 1 plek geslapen te hebben, moesten we onze spullen weer inpakken om naar Mount Cook te gaan. Daar aangekomen kregen we een aantal opties qua wandelingen om daar te doen. We besloten die van 4,5 uur te doen. De grap was alleen dat we na ruim een uur al bij het punt aangekomen waren waar je weer om moest draaien. Wel heel mooi daar! Er was een meer waar allemaal stukken ijs in dreven die van de gletsjer afgebroken waren.

Dag 22: Vandaag op naar Rangitata (hoe ze dit soort namen verzonnen krijgen, is mij nog altijd een raadsel :P). Hier ervoor gekozen om te gaan raften. Ook weer supervet! In het begin was de rivier nog rustiger en kregen we de instructie. Er werd ook verteld hoe je moest reageren als je uit de boot zou vallen. Op dat punt leek het mij nog best wel eng om uit te boot te vallen. De wijze raad van de instructeur was om als je echt in paniek raakte ervoor te zorgen dat je met voeten en hoofd boven water drijft en naar je “happy place” moest gaan. Ik vroeg me af of ik überhaupt een happy place zou kunnen bedenken op dat moment, maar goed dat was zorg voor later. We maken nog een aantal stops waarbij we de keuze hadden om van een aantal rotsen af te springen. Eerst 5 meter met daarna een stuk in de rivier je door de stroming mee te laten drijven. Dit voelde als de stroomversnelling in het zwembad met waterkolken en alles. Daarna kwam de 10 meter sprong. Na een skydive van 13,000 ft en bungyjump van 134m moest ik deze natuurlijk ook wel doen. Daarna gingen we tegen een golf in surfen. Dit ging alleen niet helemaal volgens planning waardoor de mensen op de linkerkant van de boot, inclusief mijzelf, eruit vlogen. Gelukkig was ik snel boven water en gingen ik drijvend naar mijn happy place en werd ik door een andere boot alweer opgepikt.

Dag 23: Deze dag al om 7.00u vertrek met als eindbestemming Kaikoura. We maakten eerst nog een stop bij het vliegveld van Christchurch. Sinds de aardbeving is de stad zelf geen stop meer van Stray, omdat veel er nog steeds vervallen uitziet. Hier moest ik afscheid nemen van Tim en Pol. Wel het fijne vooruitzicht dat ik Pol twee dagen later weer in Wellington zou zien. Aangekomen in Kaikoura zijn we met een aantal gaan minigolven. Dat was letterlijk mini. Negen holes op 12m2. Maar wel gezellig om wat te doen te hebben.

Dag 24: Volgende ochtend kon je om 5.00u opstaan om met dolfijnen te gaan zwemmen. Maar ik had inmiddels al zoveel geld uitgegeven dat ik besloten had om deze activiteit over te slaan en bijkomend pluspunt was dat ik uit kon slapen. Hier wel afscheid moeten nemen van Rogier (die ik de laatste dag in Auckland weer zou zien). Die dag weer met de ferry naar het Noordereiland. Toen we aankwamen in het hostel bleek er een fout in het systeem te zitten en waren ze overbooked. Degene achter de balie vroeg of 2x 2 personen het erg vonden om in de Stray drivers flat in tweepersoonsbedden te slapen. Dit klonk als een superluxe in vergelijking tot het slapen in stapelbedden met minstens 5 andere personen in een kamer, dus Akane (Japan) en ik grepen onze kans. In de flat aangekomen, bleken we ook nog onze eigen badkamer en keuken te hebben. Wat een luxe!

Dag 25: De gevreesde dag van de 10 uur durende busreis van Wellington naar Auckland was aangebroken. Samen met Pol hadden we de achterbank weten te bemachtigen en er werden wat films gedraaid, dus uiteindelijk de dag nog best prima doorgekomen.

Dag 26: Ik had nog drie dagen over en had weinig zin om deze in Auckland te spenderen. Pol had nog een extra pas van Stray om naar Paihia (Bay of Islands) te gaan. Stray was me hiervoor te duur, maar ik had een goedkope bus gevonden, dus kon ik daar toch nog naartoe. Zoals de naam Bay of Islands al doet vermoeden, is Paihia een strandplaats met uitzicht op allerlei eilandjes. Heerlijk plekje om een beetje rond te struinen en een boekje te lezen. Pol kwam later die dag met Stray aan en we hebben met nog een aantal van zijn Stray bus een wandeling gemaakt en ’s avonds gezellig een bbq georganiseerd.

Dag 27: Nog een heerlijk dagje in Paihia gehad met een wandeling naar een waterval. Pol zou eigenlijk meegaan naar Auckland, maar aangezien er dit weekend een concert van Bruce Springsteen was, waren alle hostels in Auckland volgeboekt. Helaas moest ik dus al eerder dan verwacht echt afscheid nemen van Pol. Ik ging ’s avonds wel terug naar Auckland.

Dag 28: Laatste dagje Nieuw-Zeeland bestond uit een regeldagje. Ik had een dagpas voor Les Mills gekocht, maar daarvoor moest er eerst nog een sportbroek en schoenen geregeld worden. Ook nog naar het winkelcentrum om met gratis wifi wat dingen voor Sydney uit te zoeken. Maar wat was het awesome om de Body Combat en Pump bij Les Mills in Auckland te doen. Deze lessen worden hier bedacht elke drie maanden en gaan dan de hele wereld over (ook Nederland). ’s Avonds nog afgesproken met Rogier om ergens een hapje te gaan eten (tjah die laatste dollars moesten toch op, dus dan kon een keertje uiteten wel haha). Gezellig om mijn laatste avond in ieder geval niet alleen af te hoeven sluiten .

Dag 29: De dag begon al goed. Mijn telefoon viel uit mijn hand en net als twee maanden terug met mijn vorige telefoon krijg ik alleen nog maar een zwart scherm. Net op de dag dat ik moest gaan vliegen en contact met Danique moest krijgen. Het scheelde dat ik mijn tablet nog had en gratis wifi op de vliegvelden, dus is dat nog goedgekomen en bevind ik me inmiddels in Sydney! ’s Avonds naar Mardi Gras festival geweest. Dit blijkt hier meer een Gayparade te zijn dan het welbekende festival met de kralenkettingen uit New Orleans. Goede start in ieder geval van Australië avontuur  Nu alleen nog ergens een goedkope telefoon gaan scoren ;).

Wat me verder nog opgevallen is in Nieuw-Zeeland:
- De vriendelijkheid van de Kiwi’s: zelfs in de supermarkt is het al “How are you, my darling?” en “Here is your change, my dear”.
- Het noodnummer is officieel 111, maar 911 doet het ook, omdat het bleek dat mensen dit nummer belden omdat ze dit in alle Amerikaanse televisieseries zien.
- Ze maken hier standbeelden van alles. Als het gebied bekend staat om goede wortels, fruit, zalm of honden, maken ze er maar al te graag een standbeeld van.
- Slechte wifi en telefoonverbinding. Nieuw-Zeeland maakt gebruik van satellieten en dat zorgt voor de nodige beperking in de verbindingen. Zo voelde het af en toe echt als de andere kant van de wereld.

Het backpacker leven is verder wel even wennen, maar het leuke is wel dat iedereen het weinige dat ie bij zich heeft met elkaar deelt .

Ik ben nu alweer twee maanden onderweg en bevind me in Beijing, maar verslag van Australië zal een dezer dagen volgen!

Love,
Rosie