If your dreams don't scare you...
Blijf op de hoogte en volg Rosalie
06 Juni 2014 | Nederland, Valkenswaard
If your dreams don't scare you, they are not big enough
Choum Reap Souar!
De grensovergang naar Cambodja was ook weer een heel avontuur. Eerst moet je $2 betalen bij het lokaal van Laos om de exit stempel te betalen. Dan loop je door naar Cambodja waar je naar de “medische check” moet. Eerst een formulier invullen en dan houdt een mannetje een thermometer 1 tel tegen je keel aan (dit kan 1. Nooit genoeg tijd zijn om de temperatuur op te meten en 2. Het was al iets van 40 graden in de zon, dus iedereen had het warm.) En voor deze “service” betaal je weer $1,-. Dan ga je door naar het volgende kantoortje waar je weer een formulier invult en dan krijg je na betaling van $25,- je visum. Maar dan moet je door naar het volgende gebouwtje om daar de stempel te gaan halen en uiteraard weer een formulier in te vullen. Wij hadden nog “geluk”, want ze vragen vaak ook nog $1 of $2 om deze stempel te zetten, maar dat deden ze bij ons niet.
In het hostel in Luang Prabang had een andere reiziger ons verteld over een nieuwe organisatie AVT die in 5 uur met een minibus naar Siem Reap rijdt in plaats van de gewone bus die er 14 uur over doet. Na wat google werk was het gelukt om twee plekjes te reserveren en stond een man ons op te wachten bij de grens. In het busje zaten ook een aantal locals waarvan er eentje “Jingle Bells” als ringtone had. Beetje raar gevoel als het buiten 40 graden is om een kerstliedje te horen ;). Twaalf uur nadat we het eiland verlaten hadden, kwamen we dan eindelijk aan in ons guesthouse, wat toepasselijk genoeg Rosy heet, aan. Het was wel weer even wennen aan de drukte van de stad.
De volgende ochtend kon ik een laptop van het guesthouse lenen en eindelijk mijn blog online zetten. Irene ging in de tussentijd naar het Angkor National Museum. Verder hebben we nog de stad een beetje verkend. Nogal vermoeiend is het constante: Excuse me, Lady, tuk-tuk/massage/money. Daar kijk ik wel echt naar uit als ik weer in Nederland ben en dat niet meer heb. Ook is het bij het deelnemen aan het verkeer in Cambodja een wonder dat je het overleefd eigenlijk. Er zijn in Siem Reap maar liefst twee hele stoplichten die zelfs op de kaart vernoemd worden. De rest van alle kruispunten is het dus maar een kwestie van je voorrang pakken en hopen dat anderen enigzins voor je wijken.
Nu was het tijd om Angkor Wat, een van de grootste tempelcomplexen van Zuidoost Azië, te bezoeken. Uiteraard met de tuk-tuk ernaartoe en deze dropte ons de rest van de dag dan steeds bij een tempel en dan konden we daarna weer instappen om naar de volgende tempel door te rijden. Angkor Wat was indrukwekkend om te zien. Ta Prohm is de tempel die in de film Tomb Raider gebruikt, erg leuk om deze nu in het echt te zien. Alleen moet ik nu de film weer een keer kijken :P. Deze tempel staat bekend om de bomen die erin groeien en ze gaan de tempel niet volledig meer renoveren, maar laten deze min of meer zoals ie nu is. Hierdoor liggen over brokstukken rond. Ik kan me goed voorstellen dat dit als filmset gebruikt kan worden. Tegen het einde van de middag beklommen we een berg met een tempel erop wat een van de mooiste uitzichtpunten voor de sunset is. We zaten rustig te wachten met nog tig andere mensen, maar opeens was er totale paniek, want er schoof een wolk voor de zon. Dus meteen iedereen camera erbij om toch de laatste zonnestralen nog vast te leggen. Erg grappig om te zien.
In ons guesthouse hebben we een televisie en we keken welke zenders ze hier hebben. We kwamen na een tijdje uit bij de zender BVN. Er was net een soort fanfare aan het spelen en dit leek toch wel heel erg op een Nederlandse plaats. We kwamen erachter dat deze zender staat voor het Beste van Vlaanderen en Nederland. Toch leuk om naar vier maanden reizen erachter te komen dat deze zender bestaat :P.
Van het grote Angkor Wat gingen we door naar de mini versie, namelijk Minigolf! Een man heeft hier een aantal van de tempels in het klein nagemaakt en een aantal minigolfbanen gemaakt.
Nog een van de dingen die je eigenlijk gezien moet hebben, is Angkor Wat tijdens sunrise. Wat dus inhoudt dat je om 04.15u op moet staan en dat de tuktuk je om 05.00u oppikt. Maar dit is het zeker waard! We hadden twee fietsen meegenomen op de tuktuk (ja, dan kan hier allemaal) en we konden nu dus zelf rondrijden. We hebben nog een aantal tempels bekeken, maar na het tijdje begint het allemaal toch wel veel op elkaar te lijken en waren we er wel een beetje klaar mee. We zijn nog even de stad in gegaan om wat te eten en daar heb je ook bakken staan met van die visjes die aan je voeten gaan sabbelen. Dit is iets wat ik eigenlijk wel een keer wilde proberen, dus daar zat ik dan. Wel grappig gevoel, maar niet iets wat ik vaker hoef te doen ;).
Met Siem Reap met haar opdringerige tuktukdrivers en verkopers waren we ook klaar en de volgende dag namen we dan ook de bus naar de hoofdstad, Phnom Penh. Hier stond ons alleen de vervelende verrassing te wachten dat de tuktukdrivers in heel Cambodja zo in je nek zitten te hijgen. Heel erg vonden we het dus niet dat we de dag erna alweer vertrokken naar Sihanoukville. Maar ook hier ben je niet veilig voor de tuktuks. En verder valt er ook niet veel te zeggen over dit stadje. Alleen dat je hier extreem veel oude Westerse mannetjes met Cambodjaanse vrouwen die minstens die helft in leeftijd zijn rond zit lopen. Beetje apart om waar te nemen.
De ochtend erna de ferry naar Koh Rong genomen. Welcome to paradise! Met 1 heel groot voordeel dat er geen wegen op het eiland zijn en dus… geen tuktuks! Wat een rust haha. We gingen naar Happy Bungalows en hebben de rest van de middag heerlijk bij het strand in het zonnetje een boek zitten lezen. Er was ons verteld over een boottocht die je kon doen naar een ander eiland en dat leek ons wel leuk. Eerst gingen we snorkelen (waarbij we moesten oppassen voor de zee egels), daarna nam de boot ons mee naar een ander plekje waar we konden vissen. Op dit punt kon je mij al opvegen door zeeziekte, dus van dit deel heb ik weinig meegekregen. Na het vissen werden we in de buurt van een verlaten strand gedropt waar we nog konden zwemmen (ik greep elke kans aan om van die boot af te komen ;). Na de bbq was het tijd voor het zwemmen met de lichtgevende plankton. Wauw, wat was dit gaaf!! Je kunt het alleen zien als alle lichten uit zijn en als je in het water beweegt. Dan lijkt het net alsof je magische stof om je heen hebt. Ik heb er zelf geen foto’s van kunnen maken, maar bij de foto’s van dit verslag staat een foto van Google om een idee te geven. Hierna konden we gelukkig weer voet aan wal zetten.
Officieel is het regenseizoen begonnen en we beginnen er nu steeds meer van te merken. Vaak houdt het in dat je in de verte hele gave lichtflitsen ziet, maar dat het vaak niet gaat regenen waar wij waren. Maar deze nacht was dat een ander verhaal. En met al dat gedonder en geflits boven je hoofd is het opeens een hele kleine bungalow.
Helaas moesten we de volgende dag weer richting het vasteland om weer naar Phnom Penh te gaan. Thank God dat dit de laatste keer is dat we met een bus in een stad aankomen. Want elke keer word je opeens omsingeld door tuktukdrivers. Best bedreigend eigenlijk. De volgende dag hebben we op ons gemak wat dingen geregeld en zijn we aan het einde van de middag maar naar het hostel gevlucht om weg te komen van de chaos van de stad. Naast de tuktuks hebben ze hier namelijk ook niet gehoord van verkeersregels of voetpaden waar je daadwerkelijk 1 weg rechtdoor kunt lopen.
De dag erna hebben we bij het hostel gevraagd of ze een tuktuk driver konden bellen om ons naar Choeung Ek, het Killing Field, te brengen. Dit klinkt inderdaad net zo gezellig als dat het daadwerkelijk is. Hier zijn namelijk in de tijd van de Rode Khmer duizenden mensen vermoord. Je krijgt er een audiotour bij waardoor je een goed beeld kunt krijgen van wat zich daar afgespeeld heeft. Daarna door nog het S21, Tuol Sleng, museum. Dit was eerst een schoolgebouw, maar is door de Rode Khmer gebruikt om personen, die als bedreiging voor het regime gezien werden, gevangen te houden en te martelen. Op deze plek kreeg ik echt een heel naar gevoel. Er zijn vrij veel schokkende foto’s te zien. Het is zo raar om voor te stellen dat hier eerst kinderen blij rondliepen en wat het daarna geworden is.
De volgende ochtend hadden we nog tijd voor een Cambodjaanse kookcursus. Eerst gingen we met de gezellige groep naar een kleine en hele drukke markt waarbij de kok ons over de producten vertelde. Daarna konden we aan de slag! Eerst maakten we verse spring rolls met een pittige dipsaus. Na dit opgepeuzeld te hebben, leerden we om fish amok te bereiden. Amok is een typisch Cambodjaanse kruidenmix. Erg lekker! Hierna snel naar het hostel om onze tassen te halen en door te gaan naar het vliegveld: weg op uit Cambodja, jeeeeej!
Wat me verder nog opgevallen is aan Cambodja:
- Kennen ze in Korea de Gangnam style, in Cambodja is het meer de pyjama style. Het is hier namelijk de normaalste zaak om in letterlijk een pyjama over straat te lopen. Dit is een van de weinige dingen in de cultuur waar ik geen problemen mee zou hebben om met mee te doen haha.
In Bangkok aangekomen, gingen we naar het guesthouse waar ik in het begin verbleven ben. Onderweg hiernaartoe kwamen we gelijk twee bussen met militairen tegen. Naast de aanwezigheid van militairen en de avondklok hebben we eigenlijk niet veel gemerkt van de coupe.
Donderdag was onze laatste dag en er moesten uiteraard nog souvenirs gescored worden. Tijdens mijn reis ben ik in alle landen leuke dingen tegengekomen, maar met een backpack is het toch lastig meenemen allemaal. Maar aangezien het geen weekend was, was er ook geen weekendmarkt. We waren dus een beetje bang dat we geen geschikte souvenirs zouden kunnen vinden. Maar dit bleek nergens voor nodig. In het megawinkelcentrum MBK hadden ze meer dan genoeg keuze. ‘s Avonds zijn we hotpot gaan eten. Er ontstond alleen behoorlijke paniek toen we het restaurant binnenliepen, want we waren Westers en er moet dus Engels gesproken worden. Uiteindelijk zijn we er met handen en voeten toch uitgekomen en het smaakte erg goed. Met een volle buik gingen we onderweg naar de Baiyoke Sky tower. Met de lift ga je helemaal naar boven en heb je een prachtig uitzicht over de hele stad. Mooie afsluiting van een mooi avontuur.
Om 05.00u stond de wekker, maar ik was zo hyper dat ik amper kon slapen. Op ons gemakje naar het vliegveld in Bangkok gegaan. Twee vluchten van 12 uur in totaal later kwamen we dan eindelijk aan op Schiphol. Heel raar om overal weer Nederlands te lezen. Gelukkig kwam onze bagage snel en konden we naar de uitgang. Hier stond me een leuke verrassing te wachten! Want naast dat mijn moeder en Lisanne er waren, stond ook half LudiQue er, erg leuk!!
"If at some point you don’t ask yourself, ‘What have I gotten myself into?’ then you’re not doing it right." – Roland Gau
En er zijn wat momenten geweest tijdens mijn reis dat ik dit gehad heb. Tijdens een van deze momenten dat ik erdoorheen zat, liep ik over de weekendmarkt in Bangkok en kwam ik een shirt tegen met de tekst: “If your dreams don’t scare you, they are not big enough”. Voor mij erg toepasselijk, omdat de droom van de wereldreis iets was wat ik erg graag wilde doen, maar toch ook wel heel spannend was om op 19 januari daadwerkelijk alleen dat vliegtuig in te stappen.
De afgelopen 4,5 maand is een grote rollercoaster rit geweest waarbij ik hele bijzondere, mooie, avontuurlijke en indrukwekkende dingen gezien en gedaan heb. Waaronder uiteraard het skydiven in Nieuw-Zeeland waar ik nu ik thuis ben ein-de-lijk het filmpje van kan laten zien:
https://www.youtube.com/watch?v=lSAx9-HVdZg&feature=youtu.be
Once infected by the travel bug, there is no cure other than to travel, dus ik vrees dat ik op zoek zal moeten naar het volgende avontuur, dus ik ga me maar eens verdiepen in stagelopen in het buitenland.
Adventure is out there!
Choum Reap Souar!
De grensovergang naar Cambodja was ook weer een heel avontuur. Eerst moet je $2 betalen bij het lokaal van Laos om de exit stempel te betalen. Dan loop je door naar Cambodja waar je naar de “medische check” moet. Eerst een formulier invullen en dan houdt een mannetje een thermometer 1 tel tegen je keel aan (dit kan 1. Nooit genoeg tijd zijn om de temperatuur op te meten en 2. Het was al iets van 40 graden in de zon, dus iedereen had het warm.) En voor deze “service” betaal je weer $1,-. Dan ga je door naar het volgende kantoortje waar je weer een formulier invult en dan krijg je na betaling van $25,- je visum. Maar dan moet je door naar het volgende gebouwtje om daar de stempel te gaan halen en uiteraard weer een formulier in te vullen. Wij hadden nog “geluk”, want ze vragen vaak ook nog $1 of $2 om deze stempel te zetten, maar dat deden ze bij ons niet.
In het hostel in Luang Prabang had een andere reiziger ons verteld over een nieuwe organisatie AVT die in 5 uur met een minibus naar Siem Reap rijdt in plaats van de gewone bus die er 14 uur over doet. Na wat google werk was het gelukt om twee plekjes te reserveren en stond een man ons op te wachten bij de grens. In het busje zaten ook een aantal locals waarvan er eentje “Jingle Bells” als ringtone had. Beetje raar gevoel als het buiten 40 graden is om een kerstliedje te horen ;). Twaalf uur nadat we het eiland verlaten hadden, kwamen we dan eindelijk aan in ons guesthouse, wat toepasselijk genoeg Rosy heet, aan. Het was wel weer even wennen aan de drukte van de stad.
De volgende ochtend kon ik een laptop van het guesthouse lenen en eindelijk mijn blog online zetten. Irene ging in de tussentijd naar het Angkor National Museum. Verder hebben we nog de stad een beetje verkend. Nogal vermoeiend is het constante: Excuse me, Lady, tuk-tuk/massage/money. Daar kijk ik wel echt naar uit als ik weer in Nederland ben en dat niet meer heb. Ook is het bij het deelnemen aan het verkeer in Cambodja een wonder dat je het overleefd eigenlijk. Er zijn in Siem Reap maar liefst twee hele stoplichten die zelfs op de kaart vernoemd worden. De rest van alle kruispunten is het dus maar een kwestie van je voorrang pakken en hopen dat anderen enigzins voor je wijken.
Nu was het tijd om Angkor Wat, een van de grootste tempelcomplexen van Zuidoost Azië, te bezoeken. Uiteraard met de tuk-tuk ernaartoe en deze dropte ons de rest van de dag dan steeds bij een tempel en dan konden we daarna weer instappen om naar de volgende tempel door te rijden. Angkor Wat was indrukwekkend om te zien. Ta Prohm is de tempel die in de film Tomb Raider gebruikt, erg leuk om deze nu in het echt te zien. Alleen moet ik nu de film weer een keer kijken :P. Deze tempel staat bekend om de bomen die erin groeien en ze gaan de tempel niet volledig meer renoveren, maar laten deze min of meer zoals ie nu is. Hierdoor liggen over brokstukken rond. Ik kan me goed voorstellen dat dit als filmset gebruikt kan worden. Tegen het einde van de middag beklommen we een berg met een tempel erop wat een van de mooiste uitzichtpunten voor de sunset is. We zaten rustig te wachten met nog tig andere mensen, maar opeens was er totale paniek, want er schoof een wolk voor de zon. Dus meteen iedereen camera erbij om toch de laatste zonnestralen nog vast te leggen. Erg grappig om te zien.
In ons guesthouse hebben we een televisie en we keken welke zenders ze hier hebben. We kwamen na een tijdje uit bij de zender BVN. Er was net een soort fanfare aan het spelen en dit leek toch wel heel erg op een Nederlandse plaats. We kwamen erachter dat deze zender staat voor het Beste van Vlaanderen en Nederland. Toch leuk om naar vier maanden reizen erachter te komen dat deze zender bestaat :P.
Van het grote Angkor Wat gingen we door naar de mini versie, namelijk Minigolf! Een man heeft hier een aantal van de tempels in het klein nagemaakt en een aantal minigolfbanen gemaakt.
Nog een van de dingen die je eigenlijk gezien moet hebben, is Angkor Wat tijdens sunrise. Wat dus inhoudt dat je om 04.15u op moet staan en dat de tuktuk je om 05.00u oppikt. Maar dit is het zeker waard! We hadden twee fietsen meegenomen op de tuktuk (ja, dan kan hier allemaal) en we konden nu dus zelf rondrijden. We hebben nog een aantal tempels bekeken, maar na het tijdje begint het allemaal toch wel veel op elkaar te lijken en waren we er wel een beetje klaar mee. We zijn nog even de stad in gegaan om wat te eten en daar heb je ook bakken staan met van die visjes die aan je voeten gaan sabbelen. Dit is iets wat ik eigenlijk wel een keer wilde proberen, dus daar zat ik dan. Wel grappig gevoel, maar niet iets wat ik vaker hoef te doen ;).
Met Siem Reap met haar opdringerige tuktukdrivers en verkopers waren we ook klaar en de volgende dag namen we dan ook de bus naar de hoofdstad, Phnom Penh. Hier stond ons alleen de vervelende verrassing te wachten dat de tuktukdrivers in heel Cambodja zo in je nek zitten te hijgen. Heel erg vonden we het dus niet dat we de dag erna alweer vertrokken naar Sihanoukville. Maar ook hier ben je niet veilig voor de tuktuks. En verder valt er ook niet veel te zeggen over dit stadje. Alleen dat je hier extreem veel oude Westerse mannetjes met Cambodjaanse vrouwen die minstens die helft in leeftijd zijn rond zit lopen. Beetje apart om waar te nemen.
De ochtend erna de ferry naar Koh Rong genomen. Welcome to paradise! Met 1 heel groot voordeel dat er geen wegen op het eiland zijn en dus… geen tuktuks! Wat een rust haha. We gingen naar Happy Bungalows en hebben de rest van de middag heerlijk bij het strand in het zonnetje een boek zitten lezen. Er was ons verteld over een boottocht die je kon doen naar een ander eiland en dat leek ons wel leuk. Eerst gingen we snorkelen (waarbij we moesten oppassen voor de zee egels), daarna nam de boot ons mee naar een ander plekje waar we konden vissen. Op dit punt kon je mij al opvegen door zeeziekte, dus van dit deel heb ik weinig meegekregen. Na het vissen werden we in de buurt van een verlaten strand gedropt waar we nog konden zwemmen (ik greep elke kans aan om van die boot af te komen ;). Na de bbq was het tijd voor het zwemmen met de lichtgevende plankton. Wauw, wat was dit gaaf!! Je kunt het alleen zien als alle lichten uit zijn en als je in het water beweegt. Dan lijkt het net alsof je magische stof om je heen hebt. Ik heb er zelf geen foto’s van kunnen maken, maar bij de foto’s van dit verslag staat een foto van Google om een idee te geven. Hierna konden we gelukkig weer voet aan wal zetten.
Officieel is het regenseizoen begonnen en we beginnen er nu steeds meer van te merken. Vaak houdt het in dat je in de verte hele gave lichtflitsen ziet, maar dat het vaak niet gaat regenen waar wij waren. Maar deze nacht was dat een ander verhaal. En met al dat gedonder en geflits boven je hoofd is het opeens een hele kleine bungalow.
Helaas moesten we de volgende dag weer richting het vasteland om weer naar Phnom Penh te gaan. Thank God dat dit de laatste keer is dat we met een bus in een stad aankomen. Want elke keer word je opeens omsingeld door tuktukdrivers. Best bedreigend eigenlijk. De volgende dag hebben we op ons gemak wat dingen geregeld en zijn we aan het einde van de middag maar naar het hostel gevlucht om weg te komen van de chaos van de stad. Naast de tuktuks hebben ze hier namelijk ook niet gehoord van verkeersregels of voetpaden waar je daadwerkelijk 1 weg rechtdoor kunt lopen.
De dag erna hebben we bij het hostel gevraagd of ze een tuktuk driver konden bellen om ons naar Choeung Ek, het Killing Field, te brengen. Dit klinkt inderdaad net zo gezellig als dat het daadwerkelijk is. Hier zijn namelijk in de tijd van de Rode Khmer duizenden mensen vermoord. Je krijgt er een audiotour bij waardoor je een goed beeld kunt krijgen van wat zich daar afgespeeld heeft. Daarna door nog het S21, Tuol Sleng, museum. Dit was eerst een schoolgebouw, maar is door de Rode Khmer gebruikt om personen, die als bedreiging voor het regime gezien werden, gevangen te houden en te martelen. Op deze plek kreeg ik echt een heel naar gevoel. Er zijn vrij veel schokkende foto’s te zien. Het is zo raar om voor te stellen dat hier eerst kinderen blij rondliepen en wat het daarna geworden is.
De volgende ochtend hadden we nog tijd voor een Cambodjaanse kookcursus. Eerst gingen we met de gezellige groep naar een kleine en hele drukke markt waarbij de kok ons over de producten vertelde. Daarna konden we aan de slag! Eerst maakten we verse spring rolls met een pittige dipsaus. Na dit opgepeuzeld te hebben, leerden we om fish amok te bereiden. Amok is een typisch Cambodjaanse kruidenmix. Erg lekker! Hierna snel naar het hostel om onze tassen te halen en door te gaan naar het vliegveld: weg op uit Cambodja, jeeeeej!
Wat me verder nog opgevallen is aan Cambodja:
- Kennen ze in Korea de Gangnam style, in Cambodja is het meer de pyjama style. Het is hier namelijk de normaalste zaak om in letterlijk een pyjama over straat te lopen. Dit is een van de weinige dingen in de cultuur waar ik geen problemen mee zou hebben om met mee te doen haha.
In Bangkok aangekomen, gingen we naar het guesthouse waar ik in het begin verbleven ben. Onderweg hiernaartoe kwamen we gelijk twee bussen met militairen tegen. Naast de aanwezigheid van militairen en de avondklok hebben we eigenlijk niet veel gemerkt van de coupe.
Donderdag was onze laatste dag en er moesten uiteraard nog souvenirs gescored worden. Tijdens mijn reis ben ik in alle landen leuke dingen tegengekomen, maar met een backpack is het toch lastig meenemen allemaal. Maar aangezien het geen weekend was, was er ook geen weekendmarkt. We waren dus een beetje bang dat we geen geschikte souvenirs zouden kunnen vinden. Maar dit bleek nergens voor nodig. In het megawinkelcentrum MBK hadden ze meer dan genoeg keuze. ‘s Avonds zijn we hotpot gaan eten. Er ontstond alleen behoorlijke paniek toen we het restaurant binnenliepen, want we waren Westers en er moet dus Engels gesproken worden. Uiteindelijk zijn we er met handen en voeten toch uitgekomen en het smaakte erg goed. Met een volle buik gingen we onderweg naar de Baiyoke Sky tower. Met de lift ga je helemaal naar boven en heb je een prachtig uitzicht over de hele stad. Mooie afsluiting van een mooi avontuur.
Om 05.00u stond de wekker, maar ik was zo hyper dat ik amper kon slapen. Op ons gemakje naar het vliegveld in Bangkok gegaan. Twee vluchten van 12 uur in totaal later kwamen we dan eindelijk aan op Schiphol. Heel raar om overal weer Nederlands te lezen. Gelukkig kwam onze bagage snel en konden we naar de uitgang. Hier stond me een leuke verrassing te wachten! Want naast dat mijn moeder en Lisanne er waren, stond ook half LudiQue er, erg leuk!!
"If at some point you don’t ask yourself, ‘What have I gotten myself into?’ then you’re not doing it right." – Roland Gau
En er zijn wat momenten geweest tijdens mijn reis dat ik dit gehad heb. Tijdens een van deze momenten dat ik erdoorheen zat, liep ik over de weekendmarkt in Bangkok en kwam ik een shirt tegen met de tekst: “If your dreams don’t scare you, they are not big enough”. Voor mij erg toepasselijk, omdat de droom van de wereldreis iets was wat ik erg graag wilde doen, maar toch ook wel heel spannend was om op 19 januari daadwerkelijk alleen dat vliegtuig in te stappen.
De afgelopen 4,5 maand is een grote rollercoaster rit geweest waarbij ik hele bijzondere, mooie, avontuurlijke en indrukwekkende dingen gezien en gedaan heb. Waaronder uiteraard het skydiven in Nieuw-Zeeland waar ik nu ik thuis ben ein-de-lijk het filmpje van kan laten zien:
https://www.youtube.com/watch?v=lSAx9-HVdZg&feature=youtu.be
Once infected by the travel bug, there is no cure other than to travel, dus ik vrees dat ik op zoek zal moeten naar het volgende avontuur, dus ik ga me maar eens verdiepen in stagelopen in het buitenland.
Adventure is out there!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
